12

- Co ty tutaj robisz?  I jak się tu dostałeś?!– zapytałam, gdy wyszliśmy do salonu. Wreszcie miałam okazję dokładnie mu się przyjrzeć i musiałam przyznać, że jednak ma w sobie to coś. Sama nie wiem co, może to te niebieskie oczy?

- Właściwie to.. – zaczął z uśmiechem. – Poszedłem za wami, wszedłem po schodach gdy zakwaterowywałyście się w holu, podsłuchałem na którym piętrze mieszkacie, a później udało mi się wślizgnąć, do waszego pokoju. Następnym razem sprawdźcie czy zamknęłyście drzwi – zakpił. – A gdy robiłyście koszulki, schowałem się w łazience. Aśka mnie nie zauważyła, co jest dość dziwne, bo rozglądała się, oglądając każdy kąt łazienki – zaśmiał się Louis. – Kiedy weszła pod prysznic, po prostu zakradłem się do niej i.. – przerwała mu moja komórka.

- Halo? – odebrałam, gdy na ekranie wyświetlił się obcy numer.

- Cześć, tu Charles – powiedział głos w słuchawce.

- Charles..? – zapytałam. – Yyyyy.. Jaki Charles?

- Nie pamiętasz.. – można było wyczuć rozczarowanie w jego głosie. – Spotkaliśmy się na schodach jakieś dwadzieścia minut temu i miałem nadzieję na następny spotkanie..

No tak! To ten irytujący koleś, który zatrzymał nas na schodach! Trzeba coś wymyślić, żeby się wykręcić..

- Emmm.. Wiesz.. – zaczęłam, ale przerwał mi Louis.

- BIANKA! – ryknął tak głośno, żeby Charles na pewno go usłyszał. – Idziesz w końcu? Umówiliśmy się dziesięć minut temu! Ile jeszcze mam czekać?!

- Już idę – powiedziałam z uśmiechem na tyle głośno by Charles słyszał, ale jednak tak cicho, żeby nie pomyślał, że to do niego. -  Widzisz Charles.. – zaczęłam.

- Spoko, nie musisz nic mówić, jesteś z innym.. – zrobiło mi się go szkoda..

- Tak jakby.. Muszę już kończyć.. – powiedziałam i szybko się rozłączyłam, żeby nie zmienić zdania.

- Dzięki, Lou – uśmiechnęłam się do niego. – Poczekasz tutaj? Muszę się jeszcze rozpakować i przebrać, ale Aśka pewnie nie długo przyjdzie.. – w tym momencie, Aśka rzeczywiście przyszła do salonu. Była ubrana w to.

- Już jesteś! – uśmiechnęłam się. – To ja zostawię was samych. Nie pogryźcie się gołąbeczki.

Moja przyjaciółka wysłała mi mordercze spojrzenie, ale ja tylko wzruszyłam ramionami i ruszyłam do pokoju. Tam w spokoju rozpakowałam walizkę i przebrałam się w to.

Gdy skończyłam cichutko poszłam do salonu. To co ujrzałam było tak, zaskakujące, że na początku nie mogłam w to uwierzyć. Zobaczyłam Louis’a i Aśkę obściskujących się na kanapie. Myślałam, że  będzie wściekła na niego, ale chyba miłość ją zaślepiła. Szybko cofnęłam się, żeby nie było, że ich podglądam i zawołałam:

- Już! Idziecie?!

Ich reakcja była natychmiastowa. Czym prędzej odskoczyli od siebie i usiedli prosto na sofie. Wtedy postanowiłam wkroczyć do salonu.

- Lou, idziesz z nami? – zapytałam.

- A gdzie idziecie? – odpowiedział pytaniem.

- Przejść się po Londynie. Tak dawno tu nie byłyśmy..

- Właściwie, to chyba mamy jeszcze próby do pierwszego występu, jako One Direction. Wpadłem tylko na chwilę.. – uśmiechnął się z zakłopotaniem.

- Och.. Nic nie szkodzi – powiedziała Aśka, ale wyraźniej posmutniała.

- Nie przejmuj się, widzimy się za dwie godziny. – powiedział i pocałował ją na pożegnanie.

Zachichotałam cicho i udałam, że odwracam wzrok, ale zarobiłam tylko gniewne spojrzenie od Aśki.

- Pospieszcie się, bo nie zdążymy nawet wyjść z domu! – zawołałam. Aśka tylko prychnęła, a Louis uśmiechnął się szeroko.

- Dobra, skoro mnie nie chcecie to lecę. – zaśmiał się i wyszedł.

Moja przyjaciółka dosłownie zabijała mnie wzrokiem.

- O co ci chodzi? – zapytałam udając zdziwienie, ale nie udało mi się to, ponieważ nie mogłam nie mogłam powstrzymać uśmiechu.

- Dziękuje ci za to, że przepędziłaś mojego chłopaka.

- Nie ma za co. Czekaj, to już TWÓJ CHŁOPAK?! – uniosłam brwi. – Szybka jesteś.

Aśka tylko westchnęła, przewróciła oczami i wyszła z hotelu. Szybko ruszyłam za nią doganiając ją na schodach. Na szczęście schodziło się o wiele łatwiej niż wchodziło.

Ruszyłyśmy ulicami Londynu rozmawiając o występie czekającym chłopców, gdy nagle dostrzegłam coś, a raczej kogoś znajomego. Przystanęłam, a Asia spojrzała na mnie zdziwiona.

- Ej? Ta czarnowłosa dziewczyna to czasem nie Rose? – zapytałam.

- Taak, ale chyba nie jest sama.. – skrzywiła się.

- Co masz na my.. – zaczęłam, ale nie dokończyłam, bo zobaczyłam to co Aśka. – ŻE CO?!

Na środku chodnika, nie zważając na przechodniów rzucających im niezbyt przychylne spojrzenia, beztrosko całowali się Rosalie i Zayn.