19

- Bianka! – zawołał Harry. – Czekaj!

- Haz, daj jej ochłonąć – Liam złapał go za ramię.

- Nie! – warknął wyrywając się Payne’owi i ruszając za mną. – Bianka!

Przyśpieszyłam na dźwięk jego głosu, jednak klapki mi w tym nie pomagały. Pospiesznie zdjęłam je ze stóp, trzymając ciasno w prawej dłoni. Spojrzałam na niego przez lewe ramię, dystans między nami zdecydowanie się zmniejszył. Biegłam boso, jednak wkrótce nogi zaczęły odmawiać mi posłuszeństwa. Odwróciłam się i ujrzałam go tuż za mną. Spanikowana chciałam przyśpieszyć kroku, ale wtedy on złapał mnie za przedramię i przyparł do ściany najbliższego budynku. Spuściłam wzrok, czując na twarzy jego gorący oddech.

- Hej, spójrz na mnie – powiedział i złapał mnie pod brodę. Uniosłam wzrok, ale to był błąd. Ujrzałam jego zielone tęczówki, wpatrzone we mnie. Zaczerpnęłam powietrza i starałam się jakoś wyswobodzić z jego uścisku, ale przypierał mnie do muru. Uśmiechnął się pod nosem, obserwując moje wysiłki, a następnie zbliżył swoją twarz do mojej.

- Harry, przestań! – powstrzymałam go, kładąc dłoń na jego klatce piersiowej. Spojrzał na mnie zdezorientowany i nieświadomie rozluźnił uścisk. Korzystając  z tego wyrwałam się mu i podążyłam dalej w stronę hotelu, jednak Styles nie dawał za wygraną i znów podążył za mną.

Czy on musi mieć takie długie nogi?! To dawało mu przewagę i wkrótce ponownie mnie dogonił, ale tym razem złapał mnie od tyłu i przyciągnął do siebie. Oparłam plecy o jego klatę, aby utrzymać równowagę. Poczułam jak zbliża swoje pełne usta do mojego ucha.

- Nie puszczę cię, dopóki nie odpowiesz na moje pytanie… - wyszeptał swoim zachrypniętym głosem.

- Jakie? – zdołałam wykrztusić.

- Dlaczego oddałaś mi pocałunek?

Skamieniałam, czując rumieniec na twarzy.

Harry odczekał chwilę, ale gdy nie usłyszał odpowiedzi, podniósł mnie i przerzucił przez ramię.

- Heej! Co ty robisz?! Puszczaj mnie! – zaczęłam się szarpać i walić pięściami w jego plecy.

- Masz jakiś problem?

- Ty jesteś moim problemem! – zawołałam.

- Wiesz, słyszałem, że z problemem należy się przespać.. – uśmiechnął się łobuzersko

Znów poczułam, że się rumienię.

– Nie odpowiedziałaś na moje pytanie, więc jesteś dzisiaj moja. I przestań się szarpać, przecież Cię nie zgwałcę.

Poczułam, że moje policzki robią się jeszcze bardziej czerwone, ale na szczęście Harry nie mógł tego zobaczyć. Jednak posłuchałam go i  znieruchomiałam.

- Więc.. – zaczęłam cicho. – Dokąd mnie zabierasz?

- Zobaczysz – powiedział tajemniczo, a ja wywróciłam oczami.

- Choć raz mógłbyś być konkretny.

- Mam być konkretny? Okej. – zniżył głos. – Mam na ciebie ochotę. – rzekł i klepnął mnie w tyłek.

- Mówiłeś że mnie nie zgwałcisz! I nie pozwalaj sobie na za wiele! – zawołałam i ponownie próbowałam się mu wyrwać, ale trzymał mnie mocno.

- Wybierasz się gdzieś, skarbie? – zapytał, a ja prychnęłam w odpowiedzi.

Zapadła cisza, ale nie na długo. Poczułam, jak jego silne ramię wbija mi się w brzuch.

- Daleko jeszcze? Brzuch mnie boli, nie jesteś taki wygodny jak myślisz – wytknęłam mu.

Hazz westchnął i przeniósł mnie ze swojego ramienia na ręce.

- Teraz lepiej? – zapytał.

- Lepiej byłoby gdybyś po prostu mnie postawił, ale może być – objęłam go dłońmi za szyję.

- Nie będę ryzykował, że mi uciekniesz.

W duchu przyznałam mu rację, ale nic nie odpowiedziałam, tylko oparłam głowę na jego piersi.

- I kto tutaj pozwala sobie na za wiele? – zapytał ze śmiechem.

Uniosłam głowę.

- Ja przynajmniej cię nie macam – wystawiłam mu język.

Harry roześmiał się, ale nic nie odpowiedział. Po chwili byliśmy w hotelu, a ja spojrzałam na niego zdezorientowana.

- Chyba nie zamierzasz cały dzień paradować w bikini? – zapytał, uśmiechając się pod nosem. – Chociaż mnie właściwie to nie przeszkadza..

Spłonęłam rumieńcem, czując na sobie jego wzrok.

Wjechaliśmy windą na odpowiednie piętro i gdy znaleźliśmy się w naszym pokoju, wreszcie poczułam grunt pod nogami.

Pospiesznie ruszyłam w stronę szafy. Zdecydowałam się na dżinsowe szorty i zwykły biały top. Pospiesznie narzuciłam ubrania na bikini, wsunęłam na nogi vansy, ze szkatułki wyjęłam jeszcze zegarek i jakieś bransoletki i byłam gotowa.

- Już? – zapytał, a ja skinęłam głową.

Wtedy ponownie wziął mnie na ręce.

- Nie możemy sobie tego odpuścić? – zapytałam zrezygnowana, ale Haz pokręcił głową.

Pospiesznie opuścił hotel i skierował się w nieznane mi strony.

Większą część drogi szliśmy w milczeniu, ale w pewnym momencie Styles przerwał ciszę:

- Zamknij oczy – zrobiłam jak kazał i czekałam. Zatrzymał się. Chciałam uchylić powieki, ale mnie powstrzymał.

- Nie podglądaj! – zawołał, a ja się roześmiałam. Chyba staliśmy w jakiejś kolejce, bo co jakiś czas posuwaliśmy się do przodu o zaledwie kilka metrów, ale głównie staliśmy w miejscu.

- Długo jeszcze? – zapytałam po jakimś czasie.

- Jeszcze chwila – odparł. Podziwiałam go, utrzymywał mnie na rękach przez tyle czasu..

Wreszcie kupił jakieś bilety i poczułam jak moje stopy dotykają ziemi.

- Możesz otworzyć oczy – powiedział.

Rozejrzałam się dookoła i ujrzałam… wesołe miasteczko. Roześmiałam się.

- Co my tutaj robimy? O ile się nie mylę, chyba skończyliśmy już 12 lat?

- Nigdy nie jesteś za stary na wesołe miasteczko – odparł z uśmiechem wskazując na jakichś staruszków.

Ponownie się roześmiałam, a on złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą.

- Zwolnij! – zawołałam, próbując dotrzymać mu kroku. – Dokąd właściwie idziemy?

Harry zignorował moje pytanie i nadal uparcie ciągnął mnie za sobą.

- Od czego chcesz zacząć? – zapytał spoglądając na mnie.

- Ty zapłaciłeś, ty wybierasz – uśmiechnęłam się, a on odpowiedział mi tym samym.

- W takim razie chodźmy na kolejkę górską – przerwał, ale po chwili dodał: - Ale najpierw kupię ci watę cukrową.

Podszedł do sprzedawcy i poprosił o jedną dużą watę. Już po chwili facet mu ją podał, a Harry wręczył ją mi.

- A dla ciebie? – zapytałam unosząc brwi.

- Jeśli będę chciał waty, po prostu skubnę trochę od ciebie, w ten sposób.. – powiedział i urwał kawałek, a następnie wsunął go między swoje wargi.

Roześmiałam się, nawinęłam trochę waty na palec i już chciałam ją zjeść, kiedy Harry mnie uprzedził i z uśmiechem oblizał mój palec.

- To było moje! – zawołałam z oburzeniem.

Harold już szykował się do odpowiedzi, ale nagle, ktoś na przerwał..

- O boże! To Harry Styles! – usłyszałam niedaleko nas jakiś pisk.

Westchnęłam i odwróciłam głowę. Za nami stało kilka fanek, które prosiły o zdjęcia i autografy. Nagle jedna z nich spojrzała na nasze splecione dłonie i zapytała mnie:

- Jesteś jego dziewczyną?

Spojrzałam na nią zdziwiona, a Harry uśmiechnął się pod nosem.

Momentalnie puściłam jego dłoń.

- Nie, nie jesteśmy parą. Skąd ci to przyszło do głowy?

- Po prostu.. wyglądacie na zakochanych.. – odparła z ociąganiem, a ja poczułam jak na moje policzki wpełza rumieniec.

- Wiedziałam! – zawołała triumfalnie. Próbowałam protestować, ale na niewiele się to zdało.

Westchnęłam zrezygnowana.

- Lepiej zrób już sobie to zdjęcie… I nawet nie próbuj rozpowiadać, że ja i Harry jesteśmy razem! – ostrzegłam ją.

Dziewczyna roześmiała się, a ja odsunęłam się na bok, żeby mogły spokojnie nacieszyć się Harold’em.

Usiadłam na pobliskiej ławce, spoglądając na zachwycone dziewczyny, które otaczały mojego przyjaciela.

Gdy zrobił już z wszystkimi zdjęcie i rozdał autografy dosiadł się do mnie.

- Przepraszam za to.. – rzekł skubnąwszy mojej waty.

- To część twojej pracy – uśmiechnęłam się lekko, wstając z ławki. – Mieliśmy iść na kolejkę górską…?

Harry uśmiechnął się i znów pociągnął mnie za sobą.

______________________________________________

Jest rozdział, możliwe, że byłby wczoraj, ale miałam małe problemy z Microsoft'em Word'em i prawie straciłam wszystko co już napisałam, ale na szczęście już wszystko jest w porządku. I musiałabym w końcu odpowiedzieć na nominację..