33

*oczami Bianki*

- Czego chcesz? – „przywitałam” chłodno Zuzę.

- Mama kazała mi się Tobą opiekować.

- Od kiedy tak się o mnie troszczysz? – rzuciłam ironicznie.

- Od kiedy masz takich przystojnych przyjaciół? – Zuza nie była mi dłużna.

- Więc o to chodzi…

- Naprawdę myślałaś, że zgodziłam się na to ze względu na ciebie?

- Nie wierzyłam w to nawet przez moment – mruknęłam.

- Jak możesz mieć o mnie takie złe zdanie? – skrzywiła się moja siostra.

- Dajesz mi do tego powody. I widać Ci bieliznę – dodałam, wskazując na jej czerwony stanik, który był odkryty prawie do połowy.

- Bianka, jesteś taka głupia czy tylko udajesz?

Zignorowałam jej uwagę i przewróciłam oczami.

- Tak dla twojej wiadomości, tylko Zayn jest wolny.

- Który to Zayn? – zapytała.

- Mulat – odrzekłam krótko.

- Cóż, wolałabym Harry’ego, ale skoro to twój chłopak to Zaynem też nie pogardzę.

W tym momencie przerwało jej pukanie do drzwi.

Odetchnęłam z ulgą na widok Aśki i Rosie, ale po chwili spojrzałam na nie z wyrzutem.

- Fajnie, że przypominacie sobie o mnie, dopiero wtedy gdy wyjeżdżają wasi faceci – zauważyłam z goryczą.

- Dlaczego mówisz po angielsku? I kto to jest? – wtrąciła się Zuza.

- To Rosalie, Rosie to moja „ukochana” siostra Zuza – rzuciłam sarkastycznie. – Rose nie mówi po polsku. Na co dzień mieszka w Anglii.

- Miło cię poznać – powiedziała Rose z ironicznym uśmiechem, a następnie zwróciła się do mnie – idziesz z nami na zakupy?

- Znowu?! – roześmiałam się. – Jesteście zakupoholiczkami!

- Louis zostawił mi swoją kartę kredytową – uśmiechnęła się Asia. – Trzeba korzystać.

- Skoro tak twierdzisz… - odwzajemniłam uśmiech. – Poczekacie aż się przebiorę?

Dziewczyny zgodnie pokiwały głowami i usiadły na moim łóżku. W tym czasie wyjęłam z szafki top w granatowe jaskółki i dżinsowe szorty, a następnie poszłam do łazienki wziąć prysznic. Z łatwością poradziłam sobie bez tego cholernego Stylesa. Na dodatek będę musiała udawać jego dziewczynę! Przecież nie mogę dopuścić  do tego, żeby Zuza się do niego dobrała. Muszę wtajemniczyć w mój plan resztę, żeby nie było zdziwienia. Ugh. To będzie upokorzenie. Wytrzymam ten niecały tydzień, a potem Zuza niech się wynosi.

Pospiesznie wyszłam z kabiny, wytarłam ciało ręcznikiem i przebrałam się w wcześniej wybrane rzeczy.

- Okej, jestem gotowa.

- Idę z wami – oznajmiła Zuza.

- Nie, nie idziesz – wysyczałam przez zaciśnięte zęby.

- Właśnie, że idę. Zapomniałaś, że muszę się Tobą zajmować, siostrzyczko? – zapytała cynicznie.

- Ale nie cały czas. Daj mi chociaż chwilę wolnego – jęknęłam.

- Okej, niech Ci będzie. I tak miałam iść dzisiaj na pedicure, więc widzimy się za dwie godziny.
-Chyba pierwszy raz w życiu mam ochotę cię uściskać. A jednak nie, już mi przeszło. – rzuciłam przez ramię i wyszłam z pokoju wraz z Rosie i Aśką.

***

Dwie godziny później czekałyśmy na Zuzę w umówionym miejscu. Spóźniała się już dziesięć minut.

- Gdzie ona jest?! – zapytałam zniecierpliwiona.

Ledwo to powiedziałam, moja siostra pojawiła się jakby znikąd, ciągnąc za sobą jakiegoś faceta.

- Cześć, to jak idziemy już, czy zostajecie? – zapytała.

- Kto to jest? – zignorowałam jej pytanie.

- Och, no tak, gdzie moje maniery? To Dylan. Dylan, to moja siostra Bianka i jej przyjaciółki Aśka i… - zawahała się.

- Rosie – mruknęłam zirytowana.

- Tak, właśnie. Rosie.

Spojrzałam podejrzliwie na chłopaka.

- Ile on ma lat?

- Trzydzieści – Zuza wzruszyła ramionami.

- Przecież on jest od ciebie 6 lat starszy!

- Tak, masz rację – rzuciła niedbale.

- Nie przeszkadza Ci to?

- A w czym problem? Właśnie idziemy na randkę – rzekła, a następnie wzięła twarz Dylana w dłonie i namiętnie go pocałowała. On z kolei skorzystał z okazji i zaczął bezczelnie macać ją po tyłku.

Przewróciłam oczami.

- Okej, to widzimy się w hotelu.

Zuza oderwała się od chłopaka i spojrzała na mnie nieprzytomnie.

- Aa, tak w hotelu. Do zobaczenia – pokiwała nam i nareszcie sobie poszła uwieszając się na brunecie.

- Już wiesz czemu nienawidzę mojej siostry? – zwróciłam się do Rosie, gdy Zuza była zbyt daleko, by mnie usłyszeć. – Gdybym jej nie powstrzymała to byłby jeden z 1D.

- Cóż, nie psujmy sobie humoru i chodźmy kontynuować zakupy! – zawołała Aśka, a my ochoczo się z nią zgodziłyśmy.

***

Po trzech godzinach siedziałyśmy w pizzerii czekając na pizzę.

Aśka kupiła dwie dżinsowe koszule, t-shirt i szorty, a Rosiesukienkę, spodenki w kwiaty i dżinsową kamizelkę.

- Bianka, co jest nie tak? Nic nie kupiłaś! To do ciebie niepodobne!

- Chyba będę musiała udawać dziewczynę Hazzy – westchnęłam.

- Dlaczego? – zapytała Rose podejrzliwie.

- Żeby Zuza się do niego nie dobrała.

- Od kiedy tak martwisz się o Stylesa? – zapytała ironicznie Aśka.

W odpowiedzi jedynie wywróciłam oczami.

- Więc jak? Nie wygadacie się?

Rudowłosa chwilę się zastanowiła i szepnęła coś na ucho do Rosalie.

- Okej – zgodziła się z przebiegłym uśmieszkiem.

No nie, znowu coś kombinują! Trudno, najważniejsze, że nie powiedzą nic reszcie.

- Rozważałam czy nie wtajemniczyć też chłopaków, ale oprócz Harry’ego żaden z nich nie będzie znał prawdy. Powiem im, że znów jesteśmy razem.

- Myślisz, że żaden się nie domyśli? – zapytała sceptycznie Rosalie.

- Wątpię, będą się cieszyć, że nas zeswatali. Większy problem to co powiedzieć Harry’emu. Niby dlaczego miałby udawać mojego chłopaka?

- Nie możesz powiedzieć mu tego co nam? – zapytała ze śmiechem Asia.

- Och, jasne – rzuciłam cynicznie – Cześć, Harry. Będziesz udawał mojego chłopaka? Dlaczego? Wiesz, moja siostra to dziwka i nie chcę, żeby zaciągnęła Cię do łóżka. To jak zgadzasz się?

Już w połowie mojego „monologu” dziewczyny zanosiły się śmiechem.

- Tak, możecie się śmiać, ale to ja zostaję sama z problemem!

Moje przyjaciółki zaczęły śmiać się jeszcze głośniej, aż zwróciły uwagę pozostałych osób siedzących w pizzerii.

- Zamknijcie się – syknęłam. – Ludzie się na was gapią.

Dopiero po tych słowach ogarnęły się i mogłyśmy w spokoju dokończyć rozmowę.

- Może po prostu powiedz mu, że powiedziałaś swojej siostrze, że z nim chodzisz i nie chcesz, żeby wyszło na jaw, że skłamałaś – zaproponowała Rosie.

- Jeśli nie wymyślę nic lepszego będę musiała tak zrobić – westchnęłam.

W tym momencie podeszła do nas kelnerka z pizzą, jednak zanim odeszła zmierzyła mnie wzrokiem i zapytała:

-Czy ty przypadkiem nie byłaś tutaj ostatnio z chłopakami z1D?

- Tak, pamiętam. Prosiłaś ich o autograf.

- A ty kłóciłaś się z Harry’m –dziewczyna uśmiechnęła się.

- To zdarza się dosyć często – zażartowała Aśka.

- Jesteście przyjaciółkami One Direction?

- Na to wygląda. Niektórzy nawet coś więcej – uśmiechnęłam się cynicznie. – Mieszkamy razem.

- Szczęściary z was – kelnerka uśmiechnęła się smutno. – Ja nigdy nie będę miała okazji z nimi porozmawiać.

- Chyba, że przyjdziesz do nas – zaproponowała Rose. – Jak masz na imię?

- April – przedstawiła się brunetka. – Naprawdę chcecie mnie z nimi zapoznać?

- Nie ma problemu – zapewniła ją Asia.

April aż pisnęła z radości, ale zaraz przypomniała sobie, że jest w pracy.

- Przepraszam, muszę już iść. Chciałabym się jakoś odwdzięczyć, a nawet nie znam waszych imion.

- Ja jestem Bianka, a to Asia i Rosalie.

- Postaram się zapamiętać! – zawołała i podeszła do kolejnego stolika.

- Kiedy tutaj byłaś? – zapytała Aśka.

- Wtedy, kiedy ty pieprzyłaś się w windzie z Louisem – uśmiechnęłam się szyderczo, sięgając po kawałek pizzy, a moja przyjaciółka oblała się rumieńcem.

- Jak myślicie, o której wrócą? – zmieniła temat Rosie.

- Kto? – zapytałam, chociaż dobrze wiedziałam kogo miała na myśli czarnowłosa.

- Chłopcy! – dziewczyna przewróciła oczami.

- Niall nic Ci nie powiedział?

- Czyli ty wiesz coś od Hazzy? – zapytała Aśka.

- Nie. Nie wiem czy zauważyłaś, ale ostatnio  nie układa się między nami zbyt dobrze – dodałam ironicznie.

- Louis stwierdził, że to może potrwać kilka godzin – Asia zignorowała moją uwagę.

- Wyszli po pierwszej – oznajmiłam.

- A teraz mamy…? – zapytała rudowłosa.

- Szóstą.

- Może już są - powiedziała Aśka z nadzieją w głosie.

- Pójdziemy sprawdzić jak zjemy – rzekłam biorąc kolejny kawałek pizzy.

- Okej – zgodziła się.

***

- Asia! Nie pędź tak! – zawołałam nie mogąc za nią nadążyć.

- Nie mów, że tak za nim tęsknisz – roześmiała się Rosie próbując dotrzymać jej kroku.

- Im szybciej tam będę tym szybciej się dowiem czy już są – oznajmiła.

Aśka przemieszczała się tak szybko, że do hotelu dotarłyśmy w niecałe pięć minut. Wtedy biegiem ruszyła do windy tak, że drzwi niemal zamknęły się zanim Rose i ja do niej wsiadłyśmy. Gdy już znalazłyśmy się na odpowiednim piętrze Asia nieco spokojniej wyjęła swoją kartę do drzwi i zajrzała do środka. Uśmiech rozjaśnił jej twarz, a po chwili nie było jej już na korytarzu. Rosie też od razu skierowała się do swojego pokoju, ja z kolei stałam niepewnie pod drzwiami zastanawiając się jak oznajmić Harry’em, że chcę żeby udawał mojego chłopaka. Jednak zanim zdecydowałam się nacisnąć na klamkę, ktoś zrobił to za mnie.

- Och, cześć Bianka. Właśnie miałem sprawdzić czy już jesteś.

- Taaaa, jestem. I muszę Ci coś powiedzieć – rzekłam zamykając drzwi.

- Tak? – Hazza uniósł brwi.

Wzięłam głęboki oddech i zapytałam słabym głosem:

- Będziesz udawał mojego chłopaka?

Chyba nie tego się spodziewał. Na chwilę nawet go zamurowało, ale szybko się otrząsnął i zaczął się śmiać.

- To żart, tak?

- A wyglądam jakbym żartowała? – spytałam poważnie.

- Dlaczego?

- Co, dlaczego? – udawałam głupią.

- Dlaczego chcesz, żebym udawał twojego chłopaka?

- Zuza myśli, że jesteśmy razem, bo tak jej powiedziałam gdy to było prawdą. Nie wie, że zerwaliśmy, a ja nie wyprowadziłam jej z błędu, a teraz byłoby mi głupio gdyby dowiedziała się jak jest naprawdę.

Styles uśmiechnął się cynicznie.

- Jasne, raczej byłoby Ci głupio powiedzieć siostrze, że nie masz chłopaka.

Odetchnęłam z ulgą. Uwierzył.

- Zawsze musisz mnie rozgryźć? – westchnęłam teatralnie.

Loczek roześmiał się, a po chwili zapytał:

- A co ja będę z tego miał?

- O tym nie pomyślałam – mruknęłam pod nosem. – Nie sądziłam, że będziesz chciał czegoś w zamian,

- Będziesz udawała nawet wtedy, kiedy nikogo nie będzie w pobliżu – powiedział pewnie.

- Czemu?!

- To mój warunek.

- Nie. Nie zgadzam się!
- Okej – wzruszył ramionami, a potem zawołał: - ZUZA!

- Dobra, niech Ci będzie – syknęła, zanim otworzyły się drzwi.

Stała w nich moja siostra i patrzyła pytająco na bruneta.

- Wołałeś mnie?

- Sprawdzałem tylko czy przyjdziesz, gdy będę potrzebował Twojej pomocy – uśmiechnął się i objął mnie ramieniem.

- Wołaj kiedy zechcesz – odwzajemniła jego uśmiech. – Jakbyś czegoś chciał jestem u siebie.

- Jasne, już do Ciebie biegnie, ty podła suko – warknęłam po polsku, gdy tylko zamknęły się drzwi.

- Co? – zapytał Hazz z rozbawieniem.

Chyba sam się domyślił.

- Nic ważnego, kochanie – wycedziłam z przesadną słodyczą.

_____________________________________________________________________________
Mój sposób na brak pomysłu na rozdział? Wprowadzenie nowych postaci, hahahaha. Niestety taka jest prawda. W zakładce bohaterowie możecie zobaczyć jak wygląda April, a na gifie powyżej macie Dylana. I niestety nie udało mi się napisać dwóch rozdziałów, więc spodziewajcie się notki raz w miesiącu.